Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Ρωμαίους, Δ'(4) 13-25

Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Ρωμαίους, Δ'(4) 13-25

Οὐ γὰρ διὰ νόμου ἡ ἐπαγγελία τῷ ᾿Αβραὰμ ἢ τῷ σπέρματι αὐτοῦ, τὸ κληρονόμον αὐτὸν εἶναι τοῦ κόσμου, ἀλλὰ διὰ δικαιοσύνης πίστεως.

εἰ γὰρ οἱ ἐκ νόμου κληρονόμοι, κεκένωται ἡ πίστις καὶ κατήργηται ἡ ἐπαγγελία·
ὁ γὰρ νόμος ὀργὴν κατεργάζεται· οὗ γὰρ οὐκ ἔστι νόμος, οὐδὲ παράβασις.
Διὰ τοῦτο ἐκ πίστεως, ἵνα κατὰ χάριν, εἰς τὸ εἶναι βεβαίαν τὴν ἐπαγγελίαν παντὶ τῷ σπέρματι, οὐ τῷ ἐκ τοῦ νόμου μόνον, ἀλλὰ καὶ τῷ ἐκ πίστεως ᾿Αβραάμ, ὅς ἐστι πατὴρ πάντων ἡμῶν,
καθὼς γέγραπται ὅτι πατέρα πολλῶν ἐθνῶν τέθεικά σε, κατέναντι οὗ ἐπίστευσε Θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος τοὺς νεκροὺς καὶ καλοῦντος τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα·
ὃς παρ᾿ ἐλπίδα ἐπ᾿ ἐλπίδι ἐπίστευσεν, εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸν πατέρα πολλῶν ἐθνῶν κατὰ τὸ εἰρημένον· οὕτως ἔσται τὸ σπέρμα σου·
καὶ μὴ ἀσθενήσας τῇ πίστει οὐ κατενόησε τὸ ἑαυτοῦ σῶμα ἤδη νενεκρωμένον, ἑκατονταέτης που ὑπάρχων, καὶ τὴν νέκρωσιν τῆς μήτρας Σάρρας·
εἰς δὲ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Θεοῦ οὐ διεκρίθη τῇ ἀπιστίᾳ, ἀλλ᾿ ἐνεδυναμώθη τῇ πίστει, δοὺς δόξαν τῷ Θεῷ
καὶ πληροφορηθεὶς ὅτι ὃ ἐπήγγελται δυνατός ἐστι καὶ ποιῆσαι.
διὸ καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην.
Οὐκ ἐγράφη δὲ δι᾿ αὐτὸν μόνον ὅτι ἐλογίσθη αὐτῷ,
ἀλλὰ καὶ δι᾿ ἡμᾶς οἷς μέλλει λογίζεσθαι, τοῖς πιστεύουσιν ἐπὶ τὸν ἐγείραντα ᾿Ιησοῦν τὸν Κύριον ἡμῶν ἐκ νεκρῶν,
ὃς παρεδόθη διὰ τὰ παραπτώματα ἡμῶν καὶ ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν.

Νεοελληνική Απόδοση

Η επαγγελία πραγματοποιείται με την πίστη

Γιατί δε δόθηκε με το νόμο η υπόσχεση στον Αβραάμ ή στους απογόνους του, το να είναι αυτός κληρονόμος του κόσμου, αλλά με τη δικαίωση της πίστης.
Γιατί, αν οι κληρονόμοι προέρχονταν από το νόμο, έχει κενωθεί η πίστη, και έχει καταργηθεί η υπόσχεση.
Επειδή ο νόμος κατεργάζεται οργή. Όπου όμως δεν υπάρχει νόμος, δεν υπάρχει ούτε παράβαση.
Γι’ αυτό η υπόσχεση δίνεται με την πίστη, για να είναι κατά χάρη, ώστε η υπόσχεση να είναι βέβαιη στον κάθε απόγονο, όχι μόνο σ’ όποιον προέρχεται από το νόμο, αλλά και σ’ όποιον προέρχεται από την πίστη που είχε ο Αβραάμ, που είναι πατέρας όλων μας
καθώς είναι γραμμένο: Πατέρα πολλών εθνών σε έχω θέσει. Ο Αβραάμ πίστεψε απέναντι σ’ αυτόν το Θεό που ζωοποιεί τους νεκρούς και καλεί όσα δεν υπάρχουν σαν να υπάρχουν.
Ο οποίος, παρόλο που δεν είχε ελπίδα, πίστεψε στην ελπίδα, στο ότι αυτός θα γίνει πατέρας πολλών εθνών, σύμφωνα με αυτό που του είχε ειπωθεί: Έτσι αναρίθμητοι θα είναι οι απόγονοί σου.
Και χωρίς να ασθενήσει στην πίστη, παρατήρησε το σώμα του να είναι ήδη νεκρωμένο – ήταν περίπου εκατό ετών – όπως και τη νέκρωση της μήτρας της Σάρρας.
Στην υπόσχεση όμως του Θεού δεν αμφέβαλε με την απιστία, αλλά ενδυναμώθηκε με την πίστη και έδωσε δόξα στο Θεό
και πείστηκε πλήρως ότι αυτό που έχει υποσχεθεί είναι δυνατός και να το κάνει.
Γι’ αυτό και η πίστη τού λογαριάστηκε για δικαίωση.
Δε γράφτηκε όμως μόνο γι’ αυτόν ότι του λογαριάστηκε,
αλλά και για εμάς, στους οποίους μέλλει να λογαριάζεται, σ’ όσους πιστεύουν σ’ εκείνον που έγειρε τον Ιησού τον Κύριό μας από τους νεκρούς.
Ο οποίος παραδόθηκε για τα παραπτώματά μας και εγέρθηκε για τη δικαίωσή μας.