Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Κορίνθιους Β’, Ε'(5) 1-10

Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Κορίνθιους Β’, Ε'(5) 1-10

Οἴδαμεν γὰρ ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ Θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς

οὐρανοῖς.
καὶ γὰρ ἐν τούτῳ στενάζομεν, τὸ οἰκητήριον ἡμῶν τὸ ἐξ οὐρανοῦ ἐπενδύσασθαι ἐπιποθοῦντες,
εἴ γε καὶ ἐνδυσάμενοι οὐ γυμνοὶ εὑρεθησόμεθα.
καὶ γὰρ οἱ ὄντες ἐν τῷ σκήνει στενάζομεν, βαρούμενοι ἐφ’ ᾧ οὐ θέλομεν ἐκδύσασθαι, ἀλλ᾿ ἐπενδύσασθαι, ἵνα καταποθῇ τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς.
ὁ δὲ κατεργασάμενος ἡμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο Θεός, ὁ καὶ δοὺς ἡμῖν τὸν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος.
Θαρροῦντες οὖν πάντοτε καὶ εἰδότες ὅτι ἐνδημοῦντες ἐν τῷ σώματι ἐκδημοῦμεν ἀπὸ τοῦ Κυρίου·
διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν, οὐ διὰ εἴδους·
θαρροῦμεν δὲ καὶ εὐδοκοῦμεν μᾶλλον ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματος καὶ ἐνδημῆσαι πρὸς τὸν Κύριον.
διὸ καὶ φιλοτιμούμεθα, εἴτε ἐνδημοῦντες εἴτε ἐκδημοῦντες, εὐάρεστοι αὐτῷ εἶναι.
τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν.

Νεοελληνική Απόδοση

Η πρόσκαιρη και η αιώνια κατοικία

Γιατί ξέρουμε ότι, αν η επίγεια οικία της σάρκινης σκηνής μας καταλυθεί, έχουμε οικοδομή από το Θεό, αιώνια οικία αχειροποίητη στους ουρανούς.
Και πράγματι, μέσα σε τούτο το σώμα στενάζουμε, ποθώντας πολύ να επενδυθούμε το κατοικητήριό μας που είναι από τον ουρανό.
Και βέβαια, αν γδυθούμε το σώμα μας, δε θα βρεθούμε γυμνοί.
Γιατί κι εμείς που είμαστε μέσα στη σάρκινη σκηνή μας στενάζουμε από το βάρος της, την οποία δε θέλουμε να γδυθούμε, αλλά να την επενδύσουμε, για να καταπιωθεί το θνητό από τη ζωή.
Και αυτός που μας έπλασε γι’ αυτό ακριβώς είναι ο Θεός, που μας έδωσε τον αρραβώνα του Πνεύματος.
Έχοντας συνεπώς θάρρος πάντοτε και, επειδή ξέρουμε ότι μένοντας στο σώμα είμαστε ξενιτεμένοι από τον Κύριο
– γιατί περπατούμε με την πίστη, όχι με την όραση –
έχουμε λοιπόν θάρρος και προτιμούμε μάλλον να αποδημήσουμε από το σώμα και να μείνουμε κοντά στον Κύριο.
Γι’ αυτό και φιλοτιμούμαστε, είτε μένουμε στο σώμα είτε αποδημούμε, να είμαστε ευάρεστοι σ’ αυτόν.
Γιατί όλοι εμείς πρέπει να φανερωθούμε μπροστά στο βήμα του Χριστού, για να απολάβει ο καθένας αυτά που σχετίζονται με όσα έπραξε με το σώμα του, είτε αγαθό είτε κακό.

Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Εβραίους, ΙΓ'(13) 7-16

Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν.
᾿Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.
διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε· καλὸν γὰρ χάριτι βεβαιοῦσθαι τὴν καρδίαν, οὐ βρώμασιν, ἐν οἷς οὐκ ὠφελήθησαν οἱ περιπατήσαντες.
ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες·
ὧν γὰρ εἰσφέρεται ζῴων τὸ αἷμα περὶ ἁμαρτίας εἰς τὰ ῞Αγια διὰ τοῦ ἀρχιερέως, τούτων τὰ σώματα κατακαίεται ἔξω τῆς παρεμβολῆς·
διὸ καὶ ᾿Ιησοῦς, ἵνα ἁγιάσῃ διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν, ἔξω τῆς πύλης ἔπαθε.
τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες·
οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν.
δι’ αὐτοῦ οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ’ ἔστι καρπὸν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.
τῆς δὲ εὐποιΐας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε· τοιαύταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός.

Νεοελληνική Απόδοση

Υπηρεσία ευάρεστη στο Θεό

Να θυμάστε τους ηγέτες σας, οι οποίοι σας κήρυξαν το λόγο του Θεού, των οποίων να μιμείστε την πίστη, παρατηρώντας προσεκτικά την έκβαση του τρόπου της ζωής τους.
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χτες και σήμερα και στους αιώνες.
Από διδαχές ποικίλες και ξένες μην παρασύρεστε. Γιατί είναι καλό με χάρη να ενισχύεται η καρδιά, όχι με φαγητά με τα οποία δεν ωφελήθηκαν όσοι περπατούν έχοντας αυτά κανόνα της ζωής τους.
Έχουμε θυσιαστήριο από το οποίο δεν έχουν εξουσία να φάνε εκείνοι που λατρεύουν στη Σκηνή του Μαρτυρίου.
Γιατί τα σώματα των ζώων των οποίων το αίμα φέρεται μέσα στα Άγια των Αγίων για τις αμαρτίες μέσω του αρχιερέα, αυτών τα σώματα κατακαίγονται έξω από το στρατόπεδο.
Γι’ αυτό και ο Ιησούς, για να αγιάσει μέσω του δικού του αίματος το λαό, έπαθε έξω από την πύλη.
Συνεπώς, ας εξερχόμαστε από το στρατόπεδο, πηγαίνοντας προς αυτόν, φέροντας τον ονειδισμό του.
Γιατί δεν έχουμε εδώ μόνιμη πόλη, αλλά επιζητούμε τη μελλοντική.
Μέσω Αυτού, λοιπόν, ας προσφέρουμε θυσία αινέσεως διαπαντός στο Θεό, τουτέστι τον καρπό των χειλιών μας που ομολογούν το όνομά του.
Και μην ξεχνάτε την αγαθοεργία και την αλληλοβοήθεια στην κοινωνία σας. Γιατί σε τέτοιες θυσίες ευαρεστείται ο Θεός.